O Misji
Misja w Mpunde (Zambia) została założona w roku 1960 przez ówczesnego Arcybiskupa Lusaki ks. Adama Kozłowieckiego SJ, wsród ludów BaLenje i BaLamba. Rozciąga się na wielkim obszarze (ponad 180 km długości) przylegającym do terenów bagiennych zwanych „Lukanga Swamp”. Do najbliższego miasta – Kabwe, gdzie można zrobić zakupy, odebrać listy z poczty, kupić paliwo do samochodów, jest ponad 40 kilometrów.
W ciągu kilkudziesięciu lat istnienia Misji, otwierane były nowe ośrodki modlitewne, gdzie w każdą niedzielę wierni gromadzą się na liturgii słowa, a wraz z wizytą księdza uczestniczą we Mszy św. i otrzymują sakramenty. W ciągu tygodnia w każdym z centrów (mamy ich obecnie 39) nasi ludzie spotykają się na czytaniu i medytacji Pisma Świętego. W bardziej oddalonych kaplicach ksiądz pojawia się raz na kilka tygodni, a w porze deszczowej nawet po kilku miesiącach.
Coraz to nowe osoby przystępują do wspólnoty katolickiej. Trzeba pamietać, że obszar misji bliski jest wielkością do mniejszych polskich diecezji, a opiekuje się nim jedynie dwóch księży: ks. Jan Krzysztoń i ks. Adam Pergół.
Dbając o życie religijne jak i potrzeby miejscowych ludzi, w ostatnich jedenastu latach pobudowaliśmy 12 kaplic, pięć nowych szkół podstawowych, w większości za przyczyną pomocy naszych przyjaciół, Komisji Misyjnej Episkopatu oraz ludzi, których nigdy nie dane nam było spotkać, ale którzy pokochali kontynent afrykański i naszą misję w Mpunde.
Mały ośrodek zdrowia w Mpunde jest dzisiaj szpitalem na 42 łóżka. Dawna szkoła podstawowa dla dziewcząt jest obecnie szkołą średnią z internatem dla 400 dziewcząt. Obok niej mieści się nowa szkoła podstawowa. Dodać trzeba, że szpital i szkoły prowadzone są przez zambijskie siostry zakonne ze zgromadzenia zakonnego założonego przez Ks. Kard. Adama Kozłowieckiego SJ.
Nasz cel
Nasi najmłodsi parafianie mają bardzo znikome szanse na ukończenie szkoły średniej i solidną edukację, a co za tym idzie na poprawę warunków życia i radosną przyszłość. Klasy w szkole są przepełnione. Liczba uczniów w jednej klasie dochodzi nawet do 100 uczniów. Rodziców nie stać na kupno zeszytów, mundurków czy butów by dzieci kontynuowały edukację. Warunki mieszkaniowe dzieci i młodzieży też nie pomagają im w odrabianiu lekcji. Moi parafianie mieszkają w okrągłych glinianych domkach pokrytych trawą, bez dostępu do elektryczności czy innych osiągnięć techniki. Nie marzą nawet o dostępie do komputerów, bo większość z nich nie widziało takiego urządzenia.
Pragniemy wyposażyć nasze Centrum Dziecięco – Młodzieżowe w komputery, drukarki, aparaty do robienia zdjęć i nauczyć młodzież ich obsługi. Nabyte umiejętności dadzą wiele radości i pomogą w szkole, a w przyszłości w znalezieniu pracy.